Mijn lat ligt hoog bij jazz zangeressen en dat heeft een lange geschiedenis, Billie Holliday was in mijn oren “buiten categorie”, ze werd vaak ingedeeld in de categorie blueszangeres en dat was ze niet ondanks haar boodschap en uitstraling. Pas veel later, na mijn kennismaking met zangeressen als Abbey Lincolm, Cassandra Wilson en Dee Dee Bridgewater veranderde mijn mening en na de herontdekking van grootheden als Ella Fitzgerald en Sarah Vaughan ben ik weer helemaal up-to-date. Maar dat heeft wel tot gevolg dat ik inmiddels uiterst kritisch ben over het merendeel van de zangeressen die pretenderen zich te afficheren als jazz zangeres. En dan ligt er nu “Come-Eden!” van Sonia Schiavone in de cd speler, even Sarah Vaughan vergeten, haar dubbel cd “Live at the Berlin Philharmonie 1969” zit nog vers in mijn geheugen.

De Italiaanse Sonia heeft een vederlichte stem die bijzonder aangenaam klinkt, ze wordt begeleid door een drumloos trio waardoor er een soort kamerjazz ontstaat. Stefano Profeta is de contra bassist, Fabio Gorlier de pianist en Gianni Virone bespeelt de saxofoon, alle drie hebben een flinke staat van dienst. Datzelfde geldt ook voor Schiavione, ze haalde een graad in jazz aan het Conservatorium Niccolò Paganini in Genua met een proefschrift over de muziek van Wayne Shorter en ook een in de architectuur aan het Politecnio van Turijn , bovendien behaalde ze diverse jazzprijzen. Op dit album staan drie composities van haar, het titelnummer “Come-Eden!”, “We will forget him” en “Day”, ze liet zich inspireren door de muziek van haar favoriete componisten zoals Horace Silver, Kenny Wheeler, Wayne Shorter, Joni Mitchell en Michel Legrand. Het bijzondere ligt in het feit dat de teksten van deze nummers stammen uit gedichten van de beroemde Emily Dickinson. Het nummer “Windows” van Chick Corea is door Schiavione voorzien van de tekst en “Contemplation” van McCoy Tyner heeft een tekst van Jean Carn die door Sonia is aangepast, de teksten zijn gelukkig afgebeeld in het cd boekje.

Verder zijn te horen het bekende “Autumn Nocturne“ uit 1941 geschreven door Josef Myrow met tekst van Kim Gannon. “Weird Nightmare” van Charles Mingus die ook de tekst schreef, “Reflections” van Thelonius Monk met tekst van Jon Hendricks, “Aspetto Il Silenzio” muziek en tekst van C. Zavalloni en het openingsnummer “My Favorite Things van Rodgers en Hammerstein. Om met de laatste te beginnen, ze brengt het nummer in een razend tempo met een verleidelijk stemgeluid. Het titelnummer is een dromerig lied met een heerlijke melodie en sprankelend pianospel, mooi. “Day” is een uptempo nummer met een overtuigende Schiavione en prima begeleiding van bas en piano. “Aspetto Il Silenzio” is voor mij een hoogtepunt op het album, grotendeels door het Italiaans de mooiste taal om in te zingen en dat is hier duidelijk te horen. In “We will forget him” duikt eindelijk de saxofoon op die het geluid belangrijk beïnvloed in positieve zin, die had ik wel vaker willen horen. “Weird Nightmare” valt mij tegen vooral omdat ik de fantastische versie ken op het Hall Willner project met dezelfde naam. En ook in “Reflections” hoor ik niets terug van het weerbarstige spel van Monk. Gelukkig klinkt het afsluitende “Contemplation” van McCoy Tyner veel sterker wat voor een groot deel te danken is aan de sax van Virone en het hier wel geslaagde pianospel van Gorlier. Kortom een beetje mixed feelings, enkele missers in mijn oren en na beluistering van het hele album valt wel een beetje de eenvormigheid van haar stem op, maar ik schreef het al in het begin misschien leg ik de lat te hoog. Gewoon luisteren en dan beslissen.

Jan van Leersum.